به یُمن آمدن خاتم، مژدگانی آوردند

سبد سبد گل سرخ محمدی به زمین

ای محمد (ص) ای رســـول بهترین کــــردارها

حسن خلقت شهره در اخلاق‌ها، رفتارها

در بیانـــــت بنــــــد می‌آیــــــد زبـــــان ناطقان

قامت مدحــــت کــجا و خلعــــت گفتارها

بال رفتن تا حــــــــریمت را نــــدارد این قلـــــم

قاب قوســــــینت کجا و مرغـــک پندارها

تا نفس داریم و تا خورشــــید می‌تابــد به خاک

دل به عشـــق بی زوالت می‌کند اقرارها

پای‌بوسـی تـــو عــــــزت داده مـــا را اینچنین

گل نباشـــــد، کس نمی‌آید سراغ خارها

گل که منسوب تو گردد رنگ و بویش می‌دهند

شاهد حرفــم گلاب و شیشه‌ی عطارها

ای که با خــــون دلت پرورده‌ایی اســـــــلام را

چشــــم واکن که نهالت داده اکنون بارها

ســنگ می‌خوردی و می‌گفتی که ایمان آورید

کس ندیده از رســــــولی اینچنین ایثارها

با عیــــادت از کســـــی کـــه بارهــــا آزرده‌ات

روح ایمان را دمیــــــدی بــــر دل بیمارها